Sramotna presuda navijačima Partizana predstavlja još jedno nasilje države Srbije nad svojim građanima patriotske i rodoljubive orijentacije. U čitavoj srpskoj istoriji, koja je puna slavnih i tužnih momenata, nikada na čelu Srbije nije bio ovakav izdajnički režim koji služeći stranim interesima baca veliku ljagu na naš nacionalni ponos i interese. Dok međunarodna zajednica sudi Srbiji i ponižava je, ona to isto radi svom narodu, jer je nemoćna da stranim silama pokaže zube kao što su to vekovima radili časni i ponosni srpski vladari. Srpski vlastodršci imaju i veliku pomoć medija, raznih nevladinih organizacija i „intelektualaca“ koji Srbe predstavljaju kao nazadan i retrogradan narod koji treba prevaspitati. Jedan deo medija vrši linč nad političkim neistomišljenicima vladajućeg režima, prije svega organizovanim navijačkim grupama i organizacijama patriotskog i nacionalističkog karaktera. Naravno u tim napadima nije pošteđena ni Srpska Pravoslavna Crkva, kao ni javne ličnosti i intelektualci koji ne pristaju na blaćenje svoga naroda.

Sa druge strane, vladajuća koalicija se veliča kao snaga koja će Srbiju uvesti u „obećani raj“ nazvan Evropska Unija. Većina naroda nažalost naseda na predizborna obećanja o „akcijama vrednim hiljadu evra“, „putešestvijama po Evropi nakon dobijanja belog Šengena“, „procvatu kragujevačke Zastave“ i drugim šarenim lažima Tadićevih prevaranata. Drugi deo medija u čijoj programskoj koncepciji preovladavaju zabavni sadržaji odgovoran je za zaglupljivanje naroda i kulturni genocid nad našom nacijom. To se ogleda u masovnom prikazivanju realiti emisija u kojima učestvuju razni „estradni umetnici“ koji na najvulgarnije načine zaokupljuju pozornost gledalaca, te tako skreću njihovu pažnju sa pravih problema koji muče naciju. Prosečnog građanina Srbije više zanima šta se dešava u kući „Velikog Brata“ nego u srpskoj kući na Kosovu i Metohiji. Necenzurisani spotovi ovdašnjih pjevaljki i gostovanja raznih moralnih nakaza u emisijima koje se prikazuju u za to nepredviđenim terminima, nažalost ne dovode do sankcionisanja medijskih kuća od strane Republičke radiodifuzne agencije.

Poslednjih godinu dana svedoci smo masovne pomame za sapunicama koje dolaze iz Turske i koje na taj način uvode neoosmanizam na mala vrata na naše prostore. Glavni junaci tih sapunica u našem narodu dostižu kultan status pa smo nedavno bili svedoci grandioznog dočeka turskih glumaca na beogradskom aerodromu. Takođe, umesto biblioteke prosečan građanin Srbije, kontaminiran domaćim medijima, radije će posetiti trafiku u potrazi za dnevnom dozom „žute štampe“. Sve ovo dovodi do srozavanja moralnih vrednosti našeg naroda koji postaje ravnodušan prema sudbini svojih ugroženih sunarodnika te nezainteresovan za surovu svakodnevnicu.

Pošto se narod na ovaj medijski način eutanizira, vladajućem režimu ostaje da se obračuna sa pravdoljubivim delom srpskog društva, koji se ne odriče svoje vere, istorije i tradicije. U poslednjih nekoliko godina svedoci smo dvostrukih aršina koje država preko pravosuđa i policije primjenjuje spram ove populacije:

Slučaj Uroša Mišića predstavlja početak konačnog obračuna države sa neposlušnim i nepodobnim građanima. Nanošenje teških povreda pojedincu od strane drugog pojedinca donosi kaznu od 10 godina robije napadaču jer je član navijačke grupe koja ispoljava srpski nacionalizam i patriotizam, dok je oštećeni pripadnik MUP-a u civilu. Mediji lojalni vlastima nemaju nimalo kritičkog stava prema ovoj sramnoj presudi, a režim ovakvu vrstu napada naziva napadom na samu državu.

Slučaj Đorđa Zarića, ubijenog mladog fudbalera od strane Dačićeve policije, bi na osnovu prethodnog primjera, trebao predstavljati napad države na narod, baš kao i nerazjašnjeno ubistvo Ranka Panića na mitingu podrške Radovanu Karadžiću. Zarićev ubica dobija sramnu kaznu od 7 godina zatvora, sa izgledima da mu se robija i smanji, te se tako batinašima i sadistima daju odriješene ruke u sprovođenju zakona.

Od rešetanja maloletnika na derbiju i iživljavanja nad navijačima Zvezde u Vršcu, preko torture nad Radovcima u policijskim stanicama u Vlasotincu i Pirotu, do prebijanja navijača na košarkaškom derbiju u Pioniru 2006. godine i nedavnog bodenja maloletnika, narodna milicija se godinama trudi da opravda ukazano povjerenje.

Prošlogodišnja oktobarska dešavanja na ulicama Beograda i na stadionu u Đenovi dala su povod vladajućem režimu da se obračunava sa svima onima koji ne misle isto. Mlade patriote koje su branile čast Beograda i Srbije 10. oktobra su proglašene „antievropskim“ elementima koji koče „evropski put“ Srbije. Država je otvoreno stala na stranu organizacija koje promovišu homoseksualizam, nezavisnost Kosmeta, te napadaju Srpsku Pravoslavnu Crkvu. Na srpsku patriotsku omladinu Dačić i Tadić šalju elitne policijske jedinice koje ne vrše osnovnu namenu za što su osposobljene, a to je između ostalog i borba protiv šiptarskih terorista na jugu zemlje i islamskih ekstremista u Raškoj oblasti.

Učesnici nereda u Beogradu i Đenovi mesecima leže u pritvoru bez ikakvog zakonskog osnova i dokaza, očekujući visoke zatvorske kazne jer su ih mediji već linčovali kao državne neprijatatelje. Za to vreme ubice srpskog naroda, seksualni manijaci, narko dileri suđenja i presude čekaju na slobodi.

Navodnim organizatorima nasilja u ova dva slučaja prijeti se kaznama od 10 do 15 godina, a organizator napada na kolonu JNA-a u Tuzli 1992. godine Ilija Jurišić se pušta na slobodu, pošto Boris Tadić mora kupiti popularnost u Sarajevu kod člana predsjedništva BiH, Željka Komšića koji je zahtevao slobodu za svog ratnog saborca. Srbija tako pored udovoljavanja velikim silama, mora popuštati pred zahtevima minornih političara koji nemaju podršku ni u svom narodu i čije je mišljenje relevantno na potezu Baščarija – Dobrinja 4. Protekcija čoveka koji je odgovoran za smrt mladih vojnika JNA-a, koji su mahom bili Srbi nauštrb nacionalista koji su se usprotivili „Sodomi i Gomori“ na ulicama Beograda pokazuje kvinslišku crtu demo(n)kratskog režima.

Ono što predstavlja vrhunac izdaje srpskog nacionalnog ponosa je slučaj Brisa Tatona, tragično nastradalog francuskog navijača. Iako nisu razjašnjene sve okolnosti njegove pogibije, navijači Partizana su osumnjičeni za organizaciju i izvršenje ubistva. Od samog događaja 2009. godine do nedavne presude, optuženi su proglašavani krivima u nezapamćenom medijskom linču, koji je pratila i trodjelna emisija o navijačima i patriotskim organizacijama na jednoj medijskoj kući, poznatoj po srbofobiji i služenju stranim interesima. Narod je plašen pričama kako je usporen famozni „evropski put“ Srbije, kako se neće ukidati vize za njene građane, i kako su navijači jedini problem našeg društva. Kada bi običan narod i pokušao da se zainteresuje za drugu stranu priče, naturan mu je televizijski program koji simbolizuje najniže strasti i vulgarnost.

Kao što je smrt Brisa Tatona iskorištena za obračun sa nepoželjnim društvenim elementima, tako je i on sam iskorišten u razne propagandne svrhe za potrebe vladajućeg režima. Incijative za nazivanje ulice po Brisu Tatonu od strane omladina „evropskih“ stranaka razotkrivaju namere vladajuće koalicije da se umiljava stranim mentorima. Protest protiv nasilja koji je organizovan nakon tragičnog događaja predstavlja paradu licemjerja samih učesnika koji su nasmijani mahali kamerama srećni što su „in“ i što su „viđeni“, te imaju foto materijala za društvene mreže. Nešto manje od godinu dana kasnije, u srcu demokratske Evrope, u Briselu izvršen je pokušaj ubistva srpskog državljanina koji je doputovao na utakmicu između Anderlehta i Partizana. Tada nismo imali reagovanje nijedne vladajuće stranke, nijednog ambasadora zemalja članica Evropske Unije, medijske kuće su šturo propratile ovu viest, a nevladin sektor je ovaj događaj okarakterisao kao nebitan. Običan narod, koji se ne bori ni za svoja ljudska, radnička i politička prava, reagovao je u stilu „šta ima tražiti po utakmicama, sam je kriv“.

Paralelno sa procesom protiv navijača Partizana, vodio se postupak protiv šiptarskih terorista za ubistva srpskih civila u Gnjilanu 1999. godine nakon odlaska srpske vojske i policije. Ovaj slučaj nije nešto posebno izazivao pažnju te su vesti sa suđenja stavljane u zapećak, jer je srpskim medijima važniji jedan nastradali Francuz nego 80 ubijenih Srba. Nakon što su dokazana ubistva 80 Srba koji su torturisani i likvidirani na najmonstruoznije načine, te opisano i iživljavanje nad ostalih 150 mučenika koji su nestali ili oslobođeni, pre izricanja presude „gnjilanska grupa“ je puštena iz pritvora, u kojem mesecima, kao što je pomenuto, leže neprijatelji Demo(n)kratske stranke. Nakon što su izrečene sramno male kazne koljačima našeg naroda, nikakve reakcije ne dolaze iz provladinih medija i organizacija na ovu pravnu lakrdiju. Niko se iz vlasti ne usuđuje izaći pred narod da objasni ovu presudu, jer bi to bio „pritisak na nezavisno pravosuđe“, koje je ionako u njihovim rukama.

Ipak, nezavisnost srpskog pravosuđa smo videli u presudi navijačima Partizana, koji su na pravdi Boga osuđeni na 240 godina robije za pogibiju Brisa Tatona. Četvorica prvooptuženih dobijaju kazne preko 30 godina zatvora za organizovanje ubistva, što bi trebalo da prikaže nameru da su imali organizovani plan ubistva, te ih tako presuda i visina kazni izjednačava sa mafijaškim klanovima odgovornim za atentat na Zorana Đinđića. Dakle, poredi se dobro osmišljeni plan, podržan logistički i finansijski, da se izvrši atentat na jednog premijera sa navijačkim obračunom koji se spontano desio prije odigravanja fudbalske utakmice, i koji je samo nizom nesrećnih okolnosti završio tragičnim ishodom. Ostalih 12 optuženih navijača osuđeni su na kazne od 4 do 30 godina za izvršenje ubistva Tatona na osnovu slobodnog sudijskog uverenja, bez konkretnih dokaza da li je i ko naneo smrtonosni udarac, kao da se radi o dosuđivanju jedanaesterca na fudbalskoj utakmici. Krivica prema tome nije individualizirana, pa su tako svi učesnici napada na Francuze, proglašeni za saučesnike u ubistvu. Presuda nije ni mogla biti drugačija s obzirom na uticaj medija koji su Francuze predstavili kao pitome turiste a Srbe kao krvoločne huligane. Svaki sudija koji bi doneo drugačiju presudu suočio bi se sa osvetom Slobodana Homena, Tome Zorića, ministrice Malović i ostalih sluga režima, što bi značilo kraj karijere. Da na političkoj sceni Srbije postoji ozbiljna opozicija, istraga o nerazjašnjenom ubistvu Ranka Panića bi se dovela do kraja, pa bi na osnovu presude Grobarima, isto tako moglo da se osudi 10-15 pripadnika žandarmerije koji su batinali demonstrante, bez obzira ko je zadao smrtonosni udarac ubijenom.

Dok vlast čini teror nad svojim građanima, narod je zaokupljen time kako učesnici novog realiti programa „Dvor“ provode svoje bezbrižne dobro plaćene dane u objektu koji je sagrađen za iznos kojim bi zbrinuo veliki broj porodica u Kraljevu. Sve ovo pokazuje da je većina naših sunarodnika inertna, lenja masa koja ne shvata da je država tu zbog naroda a ne obrnuto. Vlastodršci su svesni učmalosti svojih podanika, pa svako malo čine izdajničke poteze, a one krupne doziraju u određenim vremenskim intervalima. Tu je potrebno pomenuti sledeća 4 primera, od kojih su se dva već desila, a dva su izgledna:

1. 1) Rezolucija o osudi zločina u Srebrenici u julu 1995. godine donešena je početkom prošle godine. Na prostoru gde se desio genocid na srpskim narodom Podrinja od strane trupa Nasera Orića, parlamentarna većina u Skupštini Srbije je procijenila da su se desila masovna streljanja pripadnika tih trupa koja je potrebno osuditi u najvišem zakonodavnom telu Republike Srbije. Ovo je predstavljalo svojevrstan „nož u leđa“ Republici Srpskoj od strane vlasti u Beogradu, pa su reagovale političke partije u Srpskoj, ali su oštriji potezi izostali da se izbjegnu konfrontacije sa glavnim saveznikom. U Srbiji su oni koji su organizovali proteste protiv rezolucije proglašavani klerofašistima i ekstremistima. Režim je odbio zahtjeve opozicije da u predlogu rezolucije budu uvršteni svi događaji na tom području u toku rata. Naknadna rezolucija kojom se osuđuju zločini nad Srbima pokazuje i marionetski odnos režima prema stranim silama, jer se jasno ne osuđuje NATO agresija na naš narod.

2. 2) Organizovanje parade srama u oktobru prošle godine predstavalja šamar pravoslavnoj, tradicionalnoj i patriotskoj Srbiji. Organizacije koje vode ljudi sumnjive seksualne orijentacije sa dobrom plaćenim honorarima iz liberalnih evropskih zemalja, svoj rad godinama temelje na skrnavljenju i karikiranju najsvetijih pojmova u našem narodu a to su Srpska Pravoslavna Crkva, borba za Kosovo i Metohiju, Patrijarh Pavle, Sveti Sava… . Internet prezentacija gde se mogu pronaći ove uvrede, finansirana je iz državnog budžeta. Svi ovi potezi doveli su do nagomilanog besa srpskog naroda, pa su slike sa beogradskih ulica bile i očekivane. Jeziv odgovor države, najavljen od strane Slobodana Homena, a koji je doveo do masovnih hapšenja srpskih patriota, pokazuje da se u Srbiji uspostavlja diktatura.

3. 3) Najavljeno hapšenje đenerala Ratka Mladića u ovoj godini mogući je okidač za nove nerede u Srbiji. Za razliku od mnogih političkih lidera Republike Srpske Krajine, Republike Srpske i Savezne Republike Jugoslavije iz ratnog perioda, Mladić uživa veliku podršku srpskog naroda sa obe strane Drine, kako među patriotskom omladinom tako i među ratnim veteranima. Čak i u bekstvu, pokazuje se korisnim jer usporava put Srbije u prevaru zvanu Evropska Unija. Vladajući režim, po naređenju glavnog haškog tužioca Serža Bramerca, neće se libiti da po svaku cenu i bez obzira na žrtve ispuni svaki zahtjev koji se stavlja pred njega.

4. 4) Priznanje Kosova kao nezavisne države od strane Beograda je izgledna opcija kada se vidi kakve izdajice i izrodi vode Srbiju. Savezništvo Demokrata sa strankama koje podržavaju nezavisno Kosovo (LDP, LSV, G17+), te tolerisanje nevladinih organizacija koje istim činom krše Ustav Srbije, pokazuje da i u ovoj vladajućoj stranci postoji struja koja ne mari za svoj narod u južnoj pokrajini, pa je pitanje vremena kada će to biti njen zvaničan stav. Pošto iz Evropske Unije stižu sve glasnije izjave da Srbija mora birati između evroatlantskih integracija i suvereniteta nad Kosmetom, nije teško pogoditi za šta će se opredijeliti vladajuća koalicija.

Pored ponižavanja Srba na teritorijama na kojima ima vlast, režim nastoji i ostatku našeg naroda da zagorča život. Srbi na okupiranom delu Republike Srbije se svakodnevno suočavaju sa nasiljem institucija samoproglašene države Kosovo, bez adekvatne pomoći državnih organa, svakodnevno strahujući od napada Šiptara i Euleksa na srpske opštine. Žalosno je primetiti i da do rezolucije Parlamentarne skupštine Saveta Evrope o trgovini ljudskim organima izvađenim iz srpskih civila tokom rata na Kosmetu, ne bi došlo da nije bilo hrabrog istupa Dika Martija, jer su događaji u „žutoj kući“ na severu Albanije za „žutu vlast“ smetnja u odnosima sa susedima kojima se moramo izvinjati što smo tokom devedestih godina željeli da ostanemo na svojim ognjištima. Takođe šurovanje Borisa Tadića sa Harisom Silajdžićem dovelo je do trilateralnog sporazuma o saradnji između Srbije, Turske i BiH, bez obzira na protivljenje Republike Srpske. Srpski narod u Crnoj Gori i Hrvatskoj prepušten je vlastima ovih zemalja koje se trude da ga asimiluju i unište mu identitet. Dakle, današnja vlast u Beogradu predstavlja problem za nacionalne interese celokupnog srpskog naroda na ovim prostorima. Sve ovo predstavlja kap koja je prelila čašu, pa je vreme da se konačno narod probudi iz letargije i iluzija o „evropskom putu bez alternative“ i da ukloni anti-srpski režim. Činjenica je da godinama vlast ostaje zahvaljujući medijskom spinu, ili dajući obećanja koja ne ispunjava ili zamajavajući narod sporednim temama. Zato je potrebno ujedinjenje svih patriotskih i nacionalnih elemenata u srpskom narodu koji moraju prevazići sve svoje nesuglasice radi najvišeg ideala a to je slobodna Srbija, otadžbina srpskog naroda koja neće biti pokorna i ponizna pred međunarodnom zajednicom.

Like! 11