mari123mari blog
ნეტავ რამდენი, ან ,,რამხელა"შეცდომა უნდა დაუშვას ადამიანმა,იმისთვის რომ ,,გაჩერდეს"... უბრალოდ შეწყვიტოს ბედნიერებასთან ბრძოლა... მიუხედავად ჩემი ასაკისა, უკვე მოვახერხე დიდიდა მტკივნეული შეცდომის დაშვება, რატოომ?! ალბათ მეშინოდა, რისი? მეც არ ვიცი რისი მეშინოდა... სიმწრის ცრემლები მახრჩობს, როდესაც მახსენდება, რომ ჩემს ერთ დადებით პასუხს, მხოლოდ ერთ იმედისმომცემ გამოხედვას შეეძლო ყველაფრის მოგვარება...რატომ?რატომ?რატომ? ეს კითხვა მიღრღნის სულს, გულს და გონებას... არ შეიძლება ის დღე გავიხსენო და თვალზე ცრემლი არ მომადგეს...ზუსტად არ მახსოვს რა დღე იყო..ან დღეს და რიცხვს რა მნიშვნელობა აქვს?
ივლისის ძალიან ცხელი დილა გათენდა, ისეთი, რომ სუნთქვაც კი მიჭირდა, მეც რაც შემეძლო თხლად ჩავიცვი და ეზოში გამოვედი... საქმე არ მქონდა, ისეთი დრო იყო…