...απο τότε που περίμενα να αλλάξει ο χρόνος,μόνη σε ένα σπίτι...πότε μιλώντας στο τηλέφωνο,πότε βλέποντας τηλεόραση και πότε χαζεύοντας στο ωραία...και δεν είναι η μοναξιά της γορτινής μέρας που με ενοχλούσε...ήταν η μοναξιά που υπήρχε μέσα μου για πολύ καιρό...και πλησίαζε η ώρα της αλλαγής της χρονιάς κι εγώ κοιτούσα το χαζοκούτι...χωρίς να περιμένω κάτι ιδιαίτερο...τα καθιερωμένα τηλεφωνήματα απο συγγενείς και φίλους...και λίγα λεπτά μετά τις 12 τα μεσάνυχτα χτύπησε το κινητό μου...το πρώτο τηλεφώνημα της νέας χρονιάς ήταν απο έναν ιντερνετικό φίλο,τον Χρήστο,τον τζιμάκο,τον jimmorrison του ωραια...που με σκέφτηκε γιατί ήξερε οτι ήμουν μόνη μου και με συγκίνησε αυτή του η πράξη...ο γλυκός μου...και σαν αυτό το τηλεφώνημα να ήταν μοιραίο...σαν να μου έδειχνε κάτι...χωρίς να υπάρχει κανένα ερωτικό υπονοούμενο ή έστω τέτοια διάθεση...κι όμως...μετά απο λίγο καιρό αυτός ο ίδιος "φίλος" γέμισε την ζωή μου με αγάπη,τρυφερότητα,ζεστασιά και έρωτα...και όλα άλλαξαν...
Γράφοντας αυτά λίγο πρίν φύγω απο το σπίτι μου για να κάνω ρεβεγιον σε ένα συγγενικό μου σπίτι θέλω να πώ οτι η μοναξιά μου πλέον δεν υπάρχει κι ας μην είμαι μαζί με τον αγαπημένο μου σήμερα λόγω ειδικών συνθηκών...η απόσταση δεν χωρίζει μόνο η έλλειψη αγάπης...
Εύχομαι σε όλους μια καλή χρονιά και πιστέψτε με...αν θελήσετε κάτι πολύ μα πραγματικά πολύ θα πραγματοποιηθεί η ευχή σας...όπως η δική μου

Χρήστο σ'αγαπάω...είσαι η ανάσα μου...και σ'ευχαριστώ που είσαι στη ζωή μου

Like! 30