ხომ გახსოვს, ბავშვობის თამაში,
ხელებს რომ უშვებდი ბოლომდე.
თვალებს რომ ხუჭავდი და მერე
ითვლიდი, ითვლიდი, ითვლიდი...
მიჰქონდი ჰაერში ამ რიცხვებს,
ოცნება სადამდეც გყოფნიდა.
და იყო სულ ბოლო ხარისხი,
ბავშვობის სულ ბოლო მოზიდვა...

ფიქრები: შენ დგახარ სარკეში,
და შენს თავს ვიღაცას ამსგავსებ,
ან სულაც ვიღაცა გიყურებს
სარკიდან, წასული სხვა მხარეს.
ის უფრო დიდია, ვეება.
გიკვირს, რომ არა ხარ ასეთი.
გინდა რომ ებრძოლო, შეება
(პატარა) ბომბივით აფეთქდე.
და ხვდები, და გრძნობ და ეშვები,
გიქრება მძვინვარე წადილი.
ეს მხოლოდ ერთია, შიშია,
რომ იცნო, ვინც უკვე წავიდა.
ვინც უკვე წავიდა ისე და
ახლა კი შენს თავშიც გეშლება.
ისაა, ნამდვილად ისაა...
გტკივა, რომ სარკეში ვერ შეხვალ...
ნუ შფოთავ...

ხომ გახსოვს, რადგანაც ტიროდი
თამაში ზენიტში წყდებოდა.
დედა კი ყოველთვის ამბობდა,
რომ დაგაბრუნებდა წეროსთან,
რომელიც ისეთი მკაცრია!
რომელსაც არ უყვარს თამაში.
და მერე შენ ცრემლებს იწმენდდი,
და ემალებოდი საბანში
წეროებს...
ხელები გრჩებოდა
ჰაერში, ცდილობდი ბავშვურად,
იმ მამას ჩახუტებოდი,
რომელიც არასდროს არ გშურდა
სხვა ბავშვის... ნუ შფოთავ, ნუ შფოთავ...
მამა ხომ,
ყველასთვის ერთია...