ვაი  მას,  შამქორს,  ანდა  ასპინძას,

ვინც  გულდედლურად  სული  წაწყმინდა,

ვაი  მას,  ვისი  ჭირისუფალიც

შენ  არ  იქნები,  ჩემო  მთაწმინდა,

ვაი  მას,  ყელზე  თუ  ნანადურის

არ  მოხვევია  მძიმე  ნაწნავი,

არა  ჰყავს  სადმე  ერთი  წაწალიც,

ანდა  ნაძმობი ფიცვერცხლნაჭამი,

ვაი  მას,  ქვეყნად  ვინც  კუდის  ქნევით

და  ფოლორცობით  მრავალ  წელს  ცოცხლობს,

ვისაც  მარანში  საკუთარ  ხელით

არ  აუხდია  სტუმრისთვის  ქოცო!

ვინც  ემალება  საკუთარ  სინდისს,

ვით  სახლის  პატრონს - სინდიოფალა,

ვინც  მეწისქვილის  საბრალო  წვრილშვილს

სიმწრით  ნაშოვნი  მინდი  მოჰპარა.

ვაი  მას,ვინც  არ  შეხედა  გამჩენს,

წყალს  საკალმახეს  ვინც  წამლავს  კირით,

ვინც  მაშინ  ეძებს  იორში  სარჩოს,

როცა  კალმახი  წყალში  ჰყრის  ქვირითს.

უსაქართველოდ  მეც  მიჭირს  სუნთქვა,

არ  ვიცი,  იღბალს  ცაში  ვინ  მიქსოვს,

ვაი  მას,  მაშინ  თუ  ჭირისუფლად 

არ  ეყოლები,  ჩემო  თბილისო!

Like!