ვკეცე, ვკეცე, ვერ დავკეცე საქართველოს საოცნებო გზები, გრძელი, როგორც ”მრავალჟამიერი”, ხვავრიელი, როგორც პურის ძნები. ვძებნე, ვძებნე, ვერ მოვძებნე ოცნებაში დახატული მოყმე, მინდა ვიყო თავანკარა გაზაფხული, ჩემი მიწის სადღეგრძელოდ მოვკვდე მუმლი მუხას ეხვეოდა, ყორანივით დაგვყიოდა მტერი, კაფეს, კაფეს, ვერ გაკაფეს ეჭვებივით ჩახლართული ტევრი. ლეწეს, ლეწეს, ვერ დალეწეს, განა მართლა თავზე ჩამოგვექცა,- ვარსკვლავების ჩიხტიკოპით დახურული, საქართველოს მადლიანი ზეცა. მინდა, ვიყო გმირი თინა წავკისელი, შორი გზიდან მიყიოდეს მოყმე, ვიყო მისთვის თავანკარა გაზაპხული ცემი მიწის სიცოცხლისთვის მოვკვდე. მედეა კახიშე
Još nema komentara.
Ostavi komentar, započni diskusiju!