Budi se jutarnjo sunce što je zaspalo na šumskom puteljku-
 svojom toplotom opčarava prelepo svitanje posle prespavane noći,
koje se širi ,daleko, do nečijih sklopljenih očiju u nepoznatom pogledu.

Isprekidana svetlost među razgranatim granama, šuštanju trulog lišća-
niz padine prošlosti, uronulo u poslušne sluge dalekom traganju,
u poljima traženja nevidljive slike svog rođenog lika,svoje grešne senke.

Tumara po tuđim dušama! odnoseći njihov nemir, razapeta ostavljena da pati
raskrvaljena bludnim osećanjima ,dubokim zovom svog raskalašnog nemira,
u svom slabašnom telu anonimnih reči.

Severim! 5