Yıl 1999 Beynimde bir sorun var!... Ünlü ve yetenekli ve de bölüm
başkanı beyin cerrahının bekleme salonundayım… Sıramı beklemek üzere 45
yaşlarında bir kadının yanına oturdum.
Durumumu sordu, kısaca anlattım…Bu sefer ben sordum ona, geçmiş olsun abla, sizin durumunuz nedir?
O başladı anlatmaya; çok kötü ve ağır bir durumda yatırmışlar
hastaneye, beyninde kocaman bir ur varmış. Doktorlar demişler ki yapacak
hiçbir şey yok… Şimdi ameliyat etsek, masada kalır. Masada kalmasa
bile, en fazla 3 hafta daha yaşar… Boşuna acı çekmesin alın evine
götürün…Bir umut ailesinin,yakınlarının ısrarıyla abla ameliyatını
olmuş, ölmemiş!.. ameliyat masasından canlı kalkmış… Kadını, birkaç gün
sonra, 3 hafta kadar sonra ölmek üzere evine yollamışlar… Kadın
başlamış her gün ölümünü beklemeye… 3 Hafta geçmiş, 3 ay geçmiş, 3 yıl
geçmiş… ve taam 15 yıl geçmiş aradan… Kadın gözyaşları içinde yüce
yaradana şükrederek bitirdi sözünü...
Düşündüm…
‘’Allahtan Asla Umut Kesilmez…’’ dedikleri şey bu olmalıydı…
alıntıdır....
Ei ole kommentteja vielä.
Jätä kommenttisi, aloita keskustelu!