Kišne noći oplakuju zatvorenih očiju
Vreme u kojem nema povratka.
U noćima dalekog nemira u zemlji zaborava.
Neznani junaci sa bistrim pogledima čistog nemira
Među olujnim jecajima pod nevidljivim uglovima čežnje.

Strpljivost srca u nemirnim otkucajima zadatim bolom,
U bedrima slika dalekih krikova koji opstaju u samoći
Kao proljetno sunce u tuđim mislima na rubu propasti.
Oluja ponizno stoji među mirom sebe, sačekuje svoju smrtnost
Među žednim bezizlaznim mrkim šumama dalekim kajanjem,
Budno stoji i prati svoju slabost kao prosijak kasnom buđenju.

Patīk 11