Денес се премалку и отповеќе сите зборови. Можеби е најдобро да се молчи без да се случува ништо. Само да помине. Ден кој сите сакаме да можеме да го избришеме и пречкртаме, но сепак останува заокружен со тага, болка, носталгија и една безвремена љубов.

После шест години не е полесно, не е прифатливо, не е исчезнато, но научивме да се сеќаваме само на најдоброто. А тој беше најдобриот меѓу најдобрите. Тој беше радост, насмевка, љубов и песна. Тој е нашиот Тоше.

Шест години од најболното утро, најцрниот ден и најстрашната вест. Најтешко е да се пишува без солзи во очите и камен во градите.

И оваа година во негова чест традиционално трчаа маратонците од местото на несреќата, Нова Градишка до неговото родно Крушево. Во Соборниот храм „Св. Климент Охридски“ фановите по шести пат организираат свечена литургија, парастос со почеток од 17:30 часот.

Неговите песни остануваат да бидат најголем подарок, највредно богатство и најдобар мевлем за сета болка. Нема да набројуваме што сѐ постигнал и колку ни значи, бидејќи и за тоа ќе ни бидат премалку сите зборови кои на овој ден се отповеќе.

Не ни останува ништо друго, освен да ја прифатиме утехата дека можеби така е најдобро за него, да запалиме свеќа и да се помолиме во негова чест, со негова песна да се потсетиме зошто толку боли и зошто е толку празно. Зошто отиде?

Вечна слава и светлина!

Like! 12